Het Begin van TC LOGAN

Er was eens…

In 1975 vestigden twee gepassioneerde tennisliefhebbers, Johan en Guido, zich met hun jonge gezinnen in Varsenare. Johan, die vaker “briquepilé” zag dan rijstpap, groeide op in Nieuwpoort. Zijn vader, gemeenteontvanger, hielp er mee met de oprichting van een tennisclub. Hun huis grensde bijna letterlijk aan de velden van TC Issera. Guido, daarentegen, stond in 1964 mee aan de wieg van Tennisclub Sint-Michiels in het Boudewijnpark in Brugge. Onder leiding van burgemeester Van Maele groeide deze club uit van één betonnen terrein tot drie volwaardige banen met een eigen clubhuis. Tot op vandaag is TC Sint-Michiels nog steeds een bloeiende vereniging.

Johan en Guido, jarenlang lid van deze sociale en jeugdgerichte tennisclub, waren ervan overtuigd dat zo’n initiatief ook in Jabbeke kon aanslaan. En zo begon hun avontuur: "Hoe starten we een tennisclub in Jabbeke?" Maar in een gemeentelijke context betekent initiatief nemen soms dat je geduld op de proef wordt gesteld...

In 1977 zetten ze hun eerste stappen richting de gemeente. Ze overlegden met de sportraad, schepenen, de (ex-)burgemeester en woonden gemeenteraadszittingen bij. Pas in 1979 kregen ze een antwoord: een tennisclub werd als elitair beschouwd. Het enige tennisterrein in Varsenare moest vrij toegankelijk blijven (nadat je eerst de sleutel bij het gemeentehuis had opgehaald!). Een tennisclub? Niet nodig, zo vond men.

Ironisch genoeg legde de gemeente in 2009 alsnog nieuwe tennisvelden aan—op exact de plek waar Johan en Guido in 1979 voor hadden gepleit...

Doorbraak dankzij een Kerstboomkweker

Na deze tegenslag en twee verloren jaren kruiste Guido’s pad toevallig dat van Omer Vanslembrouck, een kweker met liefst 1.000 kerstbomen. In 1980 besloten ze, samen met de oprichters van LOGAN en de familie Vanslembrouck, deze bomen te verplaatsen om plaats te maken voor twee tennisvelden. Dankzij het vertrouwen van een handvol mensen en Omer’s bereidheid om risico te nemen, werd tennis in clubverband in Jabbeke werkelijkheid. Die steun vergeten we Omer nooit!

Maar wie waren de drijvende krachten achter LOGAN? Soms ontstaan de beste ideeën op familiefeestjes—zelfs in 1979. Tijdens zo’n samenkomst, wellicht na enkele pousse-cafés, werden de handen ineen geslagen. De club was geboren.

De locatie was er, maar de naam nog niet. Uiteindelijk werd het LOGAN, een samenvoeging van de namen van de oprichters:

• L van Luc Verpoort

• O van Omer Vanslembrouck

• G van Guido

• AN van Jan De Velder

Op Omer na waren ze allemaal familie van Trui en Guido. Als kers op de taart ontwierp Jan De Velder het logo, dat tot op vandaag onze club siert.

En zo begon in 1980 het prille avontuur van TC LOGAN.

1981: Het Begin van iets Groots

In 1981 traden we officieel naar buiten en sloten we ons aan bij de VTV. Die kon meteen 55 nieuwe leden verwelkomen! Een belangrijke voetnoot: Johan was op dat moment tijdelijk uit het zicht verdwenen door professionele verplichtingen, maar gelukkig kon hij al snel weer aanhaken. Als hommage kan de “AN” van JohAN zeker toegewezen worden aan LogAN!

We hadden nu een naam, terreinen en spelers, maar nog geen plek om te schuilen bij regen of om ons om te kleden. Maar Omer, altijd vol oplossingen, stelde zijn tuinhuisje ter beschikking als ons eerste “chalet”. Met zijn bescheiden 6 m², tafelfrigo en kleedkamertje was het een knusse bedoening, maar daarmee was ook alles gezegd. Dorst? Dan pakte je gewoon een consumptie uit het frigootje en deponeerde 5 frank in het sigarendoosje.

1982 - 1983: De Geboorte van "Den Duikboot"

Onder de eerste stichtende leden bevond zich architect Ievan De Coster. Als bestuurslid en toegewijde vrijwilliger ontwierp hij een plannetje voor een houten chalet, coördineerde de bouw, en samen met een tiental andere leden-vrijwilligers werd ons eerste “echte” clubhuis in enkele weken uit de grond gestampt. Het resultaat was uniek, futuristisch, en kreeg al snel de bijnaam “den duikboot”.

De officiële opening van ons clubhuis vond plaats in aanwezigheid van onze betreurde vriend en eerste voorzitter van de VTV, Roger Tourlamain. Een opening zonder tennis kon natuurlijk niet, dus werd er een intern tornooi georganiseerd. De winnaars van die dag zijn helaas in de nevelen van de geschiedenis verloren gegaan...

LOGAN, een tennisclub met een sterk familiaal karakter, zorg voor de jeugd en een gezonde competitiegeest, begon al snel naam te maken. De aanvragen om lid te worden stroomden binnen, maar we hadden slechts twee terreinen! Even krabden we ons achter de oren, en toen schoot Omer weer in actie!

In 1984 kregen we er een derde terrein én een tennismuur bij, allemaal dankzij de tomeloze inzet van onze leden-vrijwilligers. Het was een klus om nooit te vergeten: laarzen die vastzogen in de vers gegoten betonplaat en grijze, stijve sokken waarmee we thuiskwamen... We zijn al vaker met een klein hartje, een houten kop of knikkende knieën naar huis gegaan, maar dit was toch andere koek!

Toch hield niets ons tegen om stevig te tennissen—zelfs niet de stijve ruggen, krakende knieën en koppige gewrichten. Integendeel, soms sloeg de inspiratie hard toe: Wimbledon op Logan? Waarom niet! Binnen de club was dat een vanzelfsprekend idee, en ook in bredere tennismiddens lieten we van ons horen. Clubfinales waren talrijk, met vertrouwde namen als Johan Van Acker, Wim Vandenberghe, Guido Claeys en Peppino Lorenzetti.

En dan waren er natuurlijk de zondagse BBQ’s, de hele zomer lang, met familie en vrienden. Binnen Logan waren de geroosterde "zenuwstukken" van Jan Carlier legendarisch. Had je nog geen zenuwen? Dan kreeg je ze hier wel!

Het Kampioenschap van Jabbeke

1984 was ook het jaar waarin tennisclub The Fox voor het eerst het "Kampioenschap van Jabbeke" organiseerde—een fantastisch initiatief om de tennisspelers van Jabbeke dichter bij elkaar te brengen. Jarenlang wisselden de drie tennisclubs in de gemeente elkaar af met de organisatie van dit toernooi. Helaas is er de laatste jaren wat "gravel" in de machine gekomen, en loopt het niet meer zo gesmeerd als vroeger...

Onze sportieve prestaties bleven jaar na jaar verbeteren. Kampioenstitels volgden elkaar op, vooral in de heren- en junior-veteranenreeksen: 1983, 1984, 1985, 1986, 1987 en zelfs een finaleplaats in 1988. Na een paar "vergeten" jaren keerden we terug op het podium met twee titels in 1999 en nog eentje in 2001 bij de Dames IV.

En het stopte niet... We raakten de tel een beetje kwijt, maar in 2004 stonden we met twee ploegen in de finale van België! Onze verzamelde bekers, oorkondes en trofeeën pasten niet meer aan de muren van ons kleine chaletje—het werd simpelweg te veel.

Tijd voor een make-over

Uitbreiden was de enige optie. En hoe doe je dat bij LOGAN? Met een paar enthousiaste vrijwilligers, natuurlijk! We tilden de voorkant van het chalet op, zetten een afgedankte schuifdeur en ramen van Johan op hun plek, gooiden er wat roofing op en... klaar! Meer ruimte, meer comfort, en vooral: nog meer plaats om onze successen te vieren!

1995: De geboorte van V.Z.W. Logan

1995 was een belangrijk jaar voor onze club: we werden officieel een V.Z.W.! Met zoveel vrijwilligers die zich vol passie inzetten, was dit eigenlijk een formele bevestiging van wat we al jaren waren. Om dit te vieren, hebben we die winter hard gewerkt om onze chalet, gebouwd in 1982, een opknapbeurt te geven. We voegden kleedkamers toe en installeerden, naar de maatstaven van die tijd, uitstekende douches voor zowel heren als dames. Wat een luxe! En ja, we konden zelfs een overdekt terrasje in ons krappe budget persen.

1998: Licht op de horizon

In 1998 viel er letterlijk licht op onze club. We pakten de schouders eronder, zoals altijd met een groep toegewijde vrijwilligers, en groeven diepe putten. Kruiwagen na kruiwagen werd gevuld met beton om de funderingen voor onze lichtpylonen te storten. We lieten de pylonen galvaniseren in Ieper, plaatsten ze zelf, monteerden de lichten, en sloten alles aan op onze nieuwe schakelkast. Dit was een prachtig voorbeeld van wat we met een beperkt budget en de inzet van onze leden konden bereiken. Het was verbluffend om te ontdekken hoeveel verborgen talenten er in onze club aanwezig waren!

2003: Innovatie in reservaties en dubbeltornooien

Logan heeft altijd een neus gehad voor innovatie, en dat bleek ook in 2003. Terwijl we op het veld onze technieken verfijnden met krulballen, dropsmashes, en sliceopslagen, waren we ook pioniers op een ander gebied: het reserveringssysteem. Voorheen moesten we een sticker plakken op een groot bord in de chalet om een tennisuurtje vast te leggen. Dit leidde vaak tot hilarische taferelen wanneer stickers over andere stickers werden geplakt. Lid Thomas Vandenberghe bracht hierin verandering door een gloednieuw elektronisch reservatiesysteem te ontwerpen. Hierdoor konden we vanuit huis of kantoor ons speeluur vastleggen, wat ons ver vooruit plaatste op vele andere clubs.

In hetzelfde jaar organiseerden we voor het eerst ons grote open dubbeltornooi, en het was meteen een schot in de roos: 170 koppels schreven zich in! De sfeer was fantastisch, en de wedstrijden duurden tot diep in de nacht, ondanks dat alles op slechts drie terreinen gespeeld werd. Inmiddels is het aantal deelnemers gestegen tot 375 koppels in 2009, waarmee we uitgroeiden tot het tweede grootste dubbeltornooi van West-Vlaanderen en omstreken. Misschien niet het grootste, maar ongetwijfeld het tofste!

2004: Sponsoren en innovaties

2004 was het jaar waarin we onze eerste sponsors verwelkomden. Zeven toegewijde leden besloten hun club te ondersteunen door middel van sponsoring. Dankzij hun bijdrage konden we de steeds toenemende kosten van de club dekken en blijven investeren in onze mensen en materialen. Een welgemeende dank aan al onze sponsors voor hun onmisbare steun!

Dit jaar markeerde ook de introductie van ons beroemde 'afzuigsysteem'—hoewel dat niets met de sponsors te maken had. Het werd duidelijk dat roken in onze kleine chalet niet meer van deze tijd was, vooral toen enkele leden letterlijk hun ongenoegen begonnen te uiten met een hoestbui. Patrick Schotte kwam met een creatieve oplossing: met een paar buizen, een ventilator, wat lijm, en een zaag installeerde hij, samen met enkele anderen, een futuristisch afzuigsysteem aan het plafond. Patent op naam van Patrick, natuurlijk.

2007: Uitbreiding van de club

In 2007 begon de druk op onze bestaande terreinen te groot te worden—te veel leden en te weinig ruimte. Omer, altijd scherp van geest, overlegde met het bestuur en zijn familie, en besloot dat het tijd was voor uitbreiding: twee extra terreinen moesten erbij komen. Met de onmisbare hulp van gemotiveerde vrijwilligers werden putten gegraven, beton gestort, kabels gelegd, en verlichtingspylonen gelast—een deja-vu van '98. Gelukkig konden we rekenen op de expertise van Paul De Roose, een gerenommeerd landschapsarchitect, die ons hielp om onze infrastructuur naar een hoger niveau te tillen. Dankzij gemeentelijke steun konden we de benodigde BPA-wijzigingen doorvoeren, wat ons in staat stelde om onze ambitieuze plannen uit te voeren.

2008: Het nieuwe clubhuis

Na 28 jaar trouwe dienst had onze houten chalet zijn beste tijd gehad. Het dak lekte, rond de ramen groeiden champignons, en de vloer begon meer weg te hebben van een trampoline—of waren wij dat, na een glaasje teveel? Het bestuur, onder leiding van Johan, besloot unaniem dat het tijd was voor een nieuw clubhuis, een dat zou baden in de zon en een perfect uitzicht over de terreinen zou bieden.

Er werden plannen gesmeed en aangepast totdat onze architecte, Anje Van Damme, alles tot in de puntjes had uitgewerkt. Met de hulp van de gemeente begonnen we aan de realisatie van onze droom: een prachtig en functioneel clubhuis dat bestand zou zijn tegen de tand des tijds. En zoals altijd schoten onze vrijwilligers te hulp. Onder leiding van Jan Vanslembrouck werd er maandenlang in de weekenden hard gewerkt: spijkers werden krom geslagen, vingers verbrand, zekeringen gesprongen, en lekken gedicht. We worstelden met spaghetti van kabels en creëerden een unieke Florizoone-schakelkast waar menig elektricien nog jaren over zou kunnen praten.

En ondanks alle uitdagingen, hebben we er enorm veel plezier aan beleefd!

2009: Een jaar van sportieve triomfen

Een tennisclub draait natuurlijk niet alleen om het bouwen, verbouwen en schilderen van clubhuizen—er moet ook getennist worden! In 2009 deden maar liefst 24 ploegen mee aan de interclubcompetitie, en met succes. Onze jongens van 14 jaar kroonden zich tot kampioenen van West-Vlaanderen en eindigden als finalisten in Vlaanderen. De jongens van 16 deden het zelfs nog beter: ze werden niet alleen kampioen van West-Vlaanderen, maar ook van heel Vlaanderen. Bovendien sleepten onze junior-veteranen de titel van West-Vlaams kampioen in de wacht.

In 2010 steeg het aantal interclubploegen zelfs naar 28, wat betekent dat ongeveer 150 spelers actief meededen. Het was een jaar vol ontspanning, inspanning, en soms uitdagende weersomstandigheden. Bij het ter perse gaan hadden we opnieuw successen geboekt: twee West-Vlaamse kampioenenploegen bij de dames, een kampioen bij de jongens van 16 jaar, en twee (net niet-winnaars) finalisten van West-Vlaanderen—één bij de junior-veteranen en één bij de veteranen.

Epiloog: Het hart van de club

“Elk voordeel heb zijn nadeel,” zei een beroemde voetballer ooit. Een tennisclub draaiende houden op basis van puur vrijwilligerswerk is inderdaad een uitdaging van formaat. Zelfs Hendrik zal dat beamen, vooral als er geïnvesteerd moet worden in stenen en andere noodzakelijke zaken. Gelukkig kon de club rekenen op de onmisbare steun van Omer, financiële bijdragen van LOGAN, vooruitgeschoten geld door talrijke leden, en steun van de gemeente. Dankzij deze collectieve inspanning ziet de toekomst er rooskleurig uit.

Het is werkelijk bewonderenswaardig om te zien hoe een groep mensen—zowel bestuur als leden—zich jaar in, jaar uit inzet om onze grote ‘familieclub’ levend te houden en zo de jeugd een gezonde en zinvolle invulling van hun vrije tijd te bieden.

LEVE LOGAN!